نماز از عباداتی است که هیچ شریعتی از آن خالی نبوده، هر چند که

گونه‌های آن بر حسب شریعت‌های مختلف فرق داشته است.

به دلیل اینکه حضرت ابراهیم (ع) بر پاداری نماز را هم برای خودش و

هم برای فرزندش از خدای متعال طلب نمود:

«ربِّ اجْعَلْنِی مُقیمَ الصَّلاَةِ وَ مِن ذُرِّیَّتِی…»

«پروردگارا! مرا به پا دارندۀ نماز قرار ده و از فرزندانم (نیز)…»

و حضرت عیسی (ع) در گهواره از آن سخن گفت:

«و َأَوْصَانِی بِالصَّلَاةِ وَالزَّکَاةِ مَا دُمْتُ حَیًّا »

«و تا زمانی که زنده‌ام مرا به نماز و زکات توصیه کرده است».

جمله “و اوصانی بالصلاة و الزکاة…” اشاره به این است که در شریعت

عیسی (ع) نماز و زکات تشریع شده است.