نماز از عباداتی است که هیچ شریعتی از آن خالی نبوده، هر چند که

گونه‌های آن بر حسب شریعت‌های مختلف فرق داشته است.

به دلیل اینکه حضرت ابراهیم (ع) بر پاداری نماز را هم برای خودش و

هم برای فرزندش از خدای متعال طلب نمود:

«ربِّ اجْعَلْنِی مُقیمَ الصَّلاَةِ وَ مِن ذُرِّیَّتِی…»

«پروردگارا! مرا به پا دارندۀ نماز قرار ده و از فرزندانم (نیز)…»

و حضرت عیسی (ع) در گهواره از آن سخن گفت:

«و َأَوْصَانِی بِالصَّلَاةِ وَالزَّکَاةِ مَا دُمْتُ حَیًّا »

«و تا زمانی که زنده‌ام مرا به نماز و زکات توصیه کرده است».

جمله “و اوصانی بالصلاة و الزکاة…” اشاره به این است که در شریعت

عیسی (ع) نماز و زکات تشریع شده است.

واجبات نماز یازده چیز است:
«اول» نیت. «دوم» قیام یعنی ایستادن. «سوم» تکبیرة الاحرام یعنی گفتن الله اکبر در اوّل نماز. «چهارم» رکوع. «پنجم» سجود. «ششم» قرائت. «هفتم» ذکر. «هشتم» تشهّد. «نهم» سلام. «دهم» ترتیب. «یازدهم» موالات یعنی پی‌درپی بودن اجزاء نماز.

نمازهایمان اگر “نماز” بود که موقع سفر، ذوق نمی کردیم از شکسته شدنش!

نمازهایمان اگر نماز بود که رکعت آخرش این قدر کیف نداشت!

اگر نمازهایمان نماز بود،… نمی خواندیمش، برای این که، خود را “خلاص” کرده باشیم…

واژهٔ نماز واژه‌ای فارسی است که ایرانیان برای واژهٔ «صلاة» عربی به کار بردند. این واژه به معنای خم شدن، سرفرودآوری برای ستایش پروردگار، احترام و اظهار بندگی و اطاعت است ^.واژهٔ نماز نام‌واژه‌ای از فعل نمیدن فارسی به معنی تعظیم‌کردن است.

برخی حدس زده‌اند که این واژه از واژهٔ «ناماسته» در زبان سانسکریت گرفته شده‌باشد که محتمل نیست.